Zrenjaninski Centar za razvoj civilnog društva, uz podršku Misije OEBS-a u Srbiji, namenio je projekat “Vojvođanska škola interkulturalizma” srednjoškolcima maturantima čiji je maternji jezik srpski/mađarski/rusinski. U Srednjoj školi “Lukijan Mušicki” u Temerinu održava se u martu (2018) serija predavanja i radionica na kojima se govori o pozitivnim i negativnim pojavama u višenacionalnim sredinama kakva je i Vojvodina, i kako otvoriti vrata razumevanju.
Teme i učesnici: Interkulturalizam – vidljivi i nevidljivi aspekti kulture, Konflikti – podizanje kritičke svesti ( dr Vladimir Ilić), Ljudska prava i manjinska prava, predavanje i primeri iz prakse (Eva Vukašinović), Ekstremizam i njegovi pojavni oblici (dr Jovo Bakić), Etničke tenzije u Temerinu uz radionicu Igranje uloge drugog (Aleksandra Marković), Od paralelnog ka zajedničkom životu uz radionicu Mapiranje Temerina i Novog Sada iz različitih kulturnih perspektiva (Andrej Kubiček), Mala konfesionalna riznica: vernici na drugi način (Draško Đenović), Posvećen život (Isusova mala sestra Elizabeta), Interkulturalnost i empatija (dr Aleksandra Đurić-Bosnić).
Rezime predavanja Andreja Kubičeka : Od paralelnog ka zajedničkom životu
Uputiti srednjoškolce/učesnike da se svakodnevni život ne može svesti samo na etničku komponentu. Uvesti razliku između mulikulturalnosti (kao faktičkog stanja) i multikulturalizma (kao vrednosnog usmerenja). Multikulturalizam je jedna od mogućih situacija paralelnog života koji se prihvata kao stanje stvari i odgovara modelu separacije (slučaj u kom se zadržava sopstvena etnička kultura, a druge se ne prihvataju, ili se to radi u najmanjoj mogućoj meri). Sledeći model je marginalizacija (situacija u kojoj se ne prihvata kultura drugog/okoline, ali se gubi i sopstvena). Pitanjem i razgovorom o tome šta se dešava kada se prihvati kultura drugog prelazi se na druga dva modela – na manje poželjan, ali legitiman model asimilacije (kada se u potpunosti prihvata kultura okoline, a pritom gubi sopstvena). Navedeno je nekoliko primera nasilne asimilacije, poput različitih naroda u Republici Turskoj i Frankovoj Španiji, kao i primera dobrovoljne asimilacije (SAD). Konačno, dolazi se do poslednjeg, preferiranog modela integracije. On je najbliži onome što bismo mogli nazvati „zajedničkim životom”, jer obuhvata zadržavanje sopstvenog identiteta uz poznavanje kulturnih kompetencija sredine u kojoj se živi (pre svega jezika, a zatim i elemenata verskog života, običaja …).
Vojvođanska škola interkulturalizma pažnju je posvetila i graditeljskoj baštini – Petrovaradinskoj tvrđavi (Bojana Karavidić, Katica Lazukić Ljubinković) u kojoj se prepliću slojevi istorije u kontinuiranom trajanju od čak 20.000 godina. Na primeru Petrovaradinske tvrđave koja u sadašnjem izgledu postoji od 18. veku, predstavljeno je graditeljsko/kulturni nasleđe koje govori o stanovništvu – konglomeratu vera i nacija koje su se preplitale i vekovima stvarale i stvaraju prostor za interkulturalni dijalog i za promociju ove baštine u kojoj su od 18. veka do danas tragove ostavili Mađari, Nemci, Hrvati, Srbi i mnoge etničke zajednice čiji stanovnici su utkani u život Vojvodine.
Oprema teksta: korzoportal
PROČITATI I: 2018-evropska-godina-kulturne-bastine-retrovizor-u-novom-sadu, dubravka-dukanovic-sakralna-bastina-vojvodine-18-i-19-veka, palate-u-vojvodini, kako-je-nestao-spomenik-proizvodnja-secanja
The post Vojvođanska škola interkulturalizma: Brava koja otvara vrata appeared first on Korzo.